Gilde St. Sebastiaan Oss

Pauls overgroot opa heette Pierre en hij zat bij het gilde en daar noemden ze hem Peer. Hij was er zelfs een keer koning geworden bij het schieten op de vogel . Toen moesten ze hem wel Pierre noemen, want Koning Peer… dat klonk nergens naar. Hij heeft niet zo heel lang met dat zilver op zijn borst mogen lopen, want in 1868 werd het gilde opgeheven. Ze hadden er niet zoveel zin meer in, de Ossenaren. De bezittingen brachten nog aardig wat geld op voor goede doelen in de stad.

In 1998 was het gilde er ineens weer. Heropgericht, zeiden ze, met de naam Sint Sebastiaangilde en dat was een hele oude martelaar die ze al heel jong hadden doodgeschoten met pijl en boog. Paul fietste op een voorjaarsdag naar het clubhuis aan de Spitsbergerweg waar ze volop aan het schieten waren op een namaak vogel, die ze maar niet uit de kop van de paal kregen. “Dat schieten deden ze al in 1428” vertelden ze hem. “Op zulke vogels?” “Ja en soms op mensen ook, want toen moesten ze de kerk en de stad beschermen tegen vijandelijke troepen, het religieus leven bevorderen, de doden begraven bij pestepidemieën, armen helpen en meedoen aan feesten, met vliegend vaandel en slaande trom”. “Doen ze dat nog?” “We begraven geen doden meer, maar als broederschap bieden we wel tradities aan de stad en kleur bij manifestaties.